*🌹 ଗପଟିଏ........ 🌛ଜହ୍ନମାମୁଁ ପୃଷ୍ଠାରୁ 🌹* *🌻" ଗୋପୀର ସହର ଯାତ୍ରା "🌻* *· · • • • • • • ✤ • • • • • • · ·*

*🌹 ଗପଟିଏ........ 🌛ଜହ୍ନମାମୁଁ ପୃଷ୍ଠାରୁ 🌹*                                     

        *🌻" ଗୋପୀର ସହର ଯାତ୍ରା "🌻*

            *· · • • • • • • ✤ • • • • • • · ·*    

ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ତାଙ୍କ କନ୍ୟାର ବାହାଘରପାଇଁ ଖୁବ୍ ବ୍ୟଗ୍ର ଥିଲେ । ଜଣେ ପରଚିତ ବ୍ୟକ୍ତି ପ୍ରସ୍ତାବଟିଏ ଯୋଗାଡ କରି ତାଙ୍କୁ ଖବର ଦେଲେ । ଅଗତ୍ୟା ବରପାତ୍ର ଓ ପରିବାର ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଜିଜ୍ଞାସା ସହିତ ସେ ସହର ଯିବାପାଇଁ ବାହାରିଲେ । ଗାଡିବାଲା ନିକଟକୁ ଖବରପ୍ରେରଣ କରାଗଲା । ଗ୍ରାମରୁ ପାଦଚଲା ରାସ୍ତାରେ ସହରକୁ ଯିବାକୁ ହେଲେ, ବାଟରେ ଜଙ୍ଗଲଟିଏ ପଡେ । ସକାଳୁ ସକାଳୁ ବାହାରିଲେ, ପହଁଚିଲା ବେଳକୁ ପ୍ରାୟ ସଂନ୍ଧ୍ୟା ହୋଇ ଯାଇଥିବ । କିଛି ଅର୍ଥଖର୍ଚ୍ଚ କରି ସୁବାସର ଘୋଡାଗାଡିରେ ସହର ଯିବାରାସ୍ତା ଅଧିକ ବୁଲାଣିଆ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ତାହା ଖୁବ୍ ସୁବିଧାଜନକ । ସୁବାସର ଗାଡିରେ ପାଂଚଜଣ ଲୋକ ସ୍ୱଚ୍ଛନ୍ଦରେ ଯାଇପାରିବେ । ଅତିକମ୍ରେ ଚାରିଜଣ ସବାରି ମିଳିଲେ ସେ ସହର ଯିବାପାଇଁ ରାଜିହେବ । ଜଣେ ଲୋକକୁ ନେଇ ସେ କେବେବି ସହର ଯାଏ ନାହିଁ । ଯଦି ବା କୌଣସି ଲୋକର ଜରୁରୀ ଆବଶ୍ୟକତାରେ ତାକୁ ଯିବାକୁ ପଡେ, ତେବେ ସେ ତା’ଠାରୁ ଚାରିଜଣ ଯାତ୍ରୀଙ୍କର ଭଡା ଆଦାୟ ନକରି ଛାଡେ ନାହିଁ ।

ସୌଭାଗ୍ୟବଶତଃ ସେଦିନ ପଣ୍ଡିତମହାଶୟଙ୍କର ସହର ଯିବାରେ କିଛି ବି କ୍ଳେଶ ଉପୁଜି ନଥିଲା । କାରଣ ସୁବାସର ଗାଡିରେ ଯିବାପାଇଁ ଆଗରୁ ତିନିଜଣ ଯାତ୍ରୀ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଥିଲେ । ତେଣୁ ଆଉ ଶୁଭମୁହୂର୍ତ୍ତକୁ ଅପେକ୍ଷା ନକରି ସେ ବାହାରି ପଡିଲେ । ଗୋଟିଏ ଛୋଟ ଟିଣବାକ୍ସ ଓ ଘୋଡଣୀଯୁକ୍ତ ଜଳପାତ୍ରଟିଏ ସାଂଗରେ ନେଇ ସେ ଘରୁବାହାରନ୍ତି ତ, ଦେଖିଲେ ସୁବାସ ଅନ୍ୟ ତିନିଜଣ ସବାରିଙ୍କ ସହିତ ତାଙ୍କୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଛି ।

ଗାଡିର ନିମ୍ନଭାଗରେ ଥିବା ଗୋଲାକାର ଜାଲିଟିରେସେ ତାଙ୍କ ବାକ୍ସଟିକୁ ରଖିଦେଇ ଗାଡିରେ ବସିଲେ । ଗାଡି ଚାଲିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲା ।

ଆଗପଟେ ଦୁଇଜଣ ବସିଥିଲେ, ସେଥି ମଧ୍ୟରୁ ସୀତାରାମଙ୍କୁ ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ଜାଣିଥିଲେ । ଅନ୍ୟଜଣକ ରଙ୍ଗନାଥ କିଛି କାରଣବଶତଃ ଗ୍ରାମକୁ ଆସିଥିଲେ, ଏବେ ସେ ପ୍ରସ୍ଥାନ କରୁଛନ୍ତି । ପଣ୍ଡିତଙ୍କ ପାଖରେ ବସିଥିବା ଗୋପୀର ବୟସ ଚାଳିଶ ପାଖାପାଖି । ସେ ତାର ଜଣେ ସମ୍ପର୍କୀୟ ଧନୀରାମଙ୍କ ଘରକୁ ଆସିଥିଲା ଓ ବ୍ୟବସାୟ ସଙ୍କ୍ରାନ୍ତୀୟ କାର୍ଯ୍ୟରେ ସହରକୁ ଯାଉଛି ।

ଗୋପୀ ତା’ ନିକଟରେ ଟିଣ ବାକ୍ସଟିଏ ରଖିଥାଏ । ଟିକିଏ ସୁବିଧାରେ ବସିବା ପାଇଁ ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ବାକ୍ସଟି ଉପରେ ଦୁଇଗୋଡ ରଖିଲେ । ଏଥର ତାଙ୍କର ବସିବାରେ ଆଉ କିଛି ବି ଅସୁବିଧା ହେଲା ନାହିଁ । ମାତ୍ର ଗୋପୀ ତତ୍କ୍ଷଣାତ୍ ଆପତ୍ତି କଲା “ପାଦ କାଢ, ତହିଁରେ ଭଗବାନଙ୍କ ଫଟୋ ରହିଛି ।”

ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ପାଦ ହଟାଇ ନେଲେ ଓ ବାକ୍ସଟିକୁ ଛୁଇଁ ସଭକ୍ତି ପ୍ରଣାମକଲେ । କିନ୍ତୁ ଏପରି ବସିବାରେ ସେ ଖୁବ୍ ଅସୁବିଧା ଅନୁଭବ କରୁଥିଲେ । ମାତ୍ର ଗୋପୀ ବେଶ୍ ସୁବିଧାରେ ବସିଥିଲା, କେବଳ ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ହିଁ ଗୋଡ ଲମ୍ବାଇ ବସିପାରୁ ନଥିଲେ ।

କିଛି ସମୟପରେ ସେ ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ଗୋପୀକୁ କହିଲେ “ମହାଶୟ ଦୟାକରି ଆପଣ ଟିକେ ବାକ୍ସଟି ଘୁଂଚେଇବେକି? ଗୋଡ ସଙ୍କୁଚିତ କରି ବସିବାରେ ମତେ ଖୁବ୍ ଅସୁବିଧା ହେଉଛି ।” ମାତ୍ର ଗୋପୀ ତା’ ବାକ୍ସଟିକୁ ପଣ୍ଡିତଙ୍କ ଆଡକୁ ଆଉଟିକେ ଠେଲି ଦେଲା ।

ପଣ୍ଡିତ ମହାଶୟ ତାଙ୍କ ହାତଦୁଇଟି ବାକ୍ସ ଉପରେ ରଖି ଗୋଡଦୁଇଟିକୁ ଯଥାସମ୍ଭବ ସଜାଡି ରଖିଲେ । କିନ୍ତୁ ଗୋପୀ ତାଙ୍କୁ ବାକ୍ସ ଉପରୁ ହାତବି ଉଠାଇ ଦେବାକୁ କହିଲା ।

ଏଥିରେ ସେ ପଣ୍ଡିତ ଜଣକ ଚିଡିଉଠି କହିଲେ ‘ଏ ତ ଗୋଡ ନୁହେଁ, ହାତ ।’ ତା’ପରେ ଗୋପୀ କାରଣ ଦର୍ଶାଇଲା “ବାକ୍ସ ଭିତରେ କାଚ ସାମଗ୍ରୀ ଅଛି । ଦବିଯିବ ଓ ଭାଙ୍ଗି ଚୁର୍ମାର୍ ହୋଇଯିବ ।”

“ମହାଶୟ ଏ ତ ଟିଣ ବାକ୍ସ, ଏତେ ସହଜରେ କଣ ଦବିଯାଉଛି?” ଏହିପରି ଭାବେ ପଣ୍ଡିତ ମହାଶୟ ଧୀରସ୍ୱରରେ ନିଜର ଯୁକ୍ତି ବାଢିଲେ ।

ଗୋପୀ ନାସ୍ତି ସୂଚକ ଢଙ୍ଗରେ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ କହିଲା,

“ଏ ଟିଣ ଅତି ପତଳା । କାଚସାମଗ୍ରୀ ଗୁଡିକ ବାକ୍ସର ଉପରି ଭାଗରେ ଅଛି । ନିଜର ସହଯାତ୍ରୀକୁ ଅସୁବିଧାରେ ପକାଇବା କିଛି ଭଲ କଥା ନୁହେଁ । ଦୟାକରି ଆପଣ ହାତ ଉଠାଇ ନିଅନ୍ତୁ ।”

ତା’ର ସ୍ୱରରେ କିଛି ତିକ୍ତତା ନଥିଲା, ତେଣୁ ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ସ୍ଥିର କରିପାରୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଏବେ କଣ କରାଯିବ । କ୍ଷଣମାତ୍ର ଚିନ୍ତା କରି ସେ କହିଲେ, “ଏହି ପରିସ୍ଥିତିରେ ବାକ୍ସଟି ଗାଡିର ନିମ୍ନରେ ଥିବା ଜାଲିରେ ରଖିବା କଥା, ମୋତେ ବସିବାରେ ଖୁବ୍ ଅସୁବିଧା ହେଉଛି ।”

ଗୋପୀ କହିଲା “ସେଥିରେ ଭଗବାନଙ୍କର ଫଟୋ ଅଛି, କାଚ ଜିନିଷ ଅଛି । ସେଥିପାଇଁ ତାକୁ ମୁଁ ମୋ ପାଖେ ପାଖେ ରଖିଛି । ମୁଁ ଆଦୌ ବୁଝିପାରୁନାହିଁ, ଏହାଦ୍ୱାରା ଆପଣଙ୍କର କ’ଣ ଅସୁବିଧା ହେଉଛି? ଏହି ଗାଡିରେ ତ ଆଉଜଣେ ଯାତ୍ରୀ ବସିବା କଥା, ସେହିସ୍ଥାନରେ ତ ମୁଁ ମୋର ବାକ୍ସ ରଖିଛି । ଆଉଜଣେ ଯାତ୍ରୀ ବସିଥିଲେ ତାଙ୍କୁ କଣ ଆପଣ ପାଦରେ ଘୁଂଚାଇ ଦିଅନ୍ତେ ନା ତା ଉପରେ ହାତରଖି ବସିପାରନ୍ତେ? ସେତେବେଳେ ଯଦି କଷ୍ଟହୁଅନ୍ତା ନାହିଁ ତେବେ ଏବେ କାହିଁକି?”

ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ତା’ର ଏଭଳି ଯୁକ୍ତିର ଆଉ କିଛି ବି ପ୍ରତିବାଦ କରି ପାରିଲେ ନାହିଁ । ସେ ଜାଣିପାରିଲେ ଯେ ଗୋପୀ ଖୁବ୍ ଜିଦ୍ଖୋର ପ୍ରକୃତିର ମଣିଷ, ସୁଯୋଗ ମିଳିଲେ ହିଁ ତାକୁ ଠିକ୍ ଜବାବ୍ ଦିଆଯାଇ ପାରିବ ।

କିଛି ସମୟ ପରେ ଗୋପୀ ବିଡିଟାଣିବା ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟରେ ପାଖରେ ବସିଥିବା ସୀତାରାମକୁ ଦିଆସିଲି ମାଗିଲା । ମାତ୍ର ସେତେବେଳେ ସେମାନଙ୍କ ଭିତରୁ କାହାରି ପାଖରେ ବି ଦିଆସିଲି ନଥିଲା । ଏଣୁ ଗୋପୀର ରାଗ ଆହୁରି ବଢିଗଲା ।

ଏହି ସମୟରେ ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ଖୁବ୍ ତୃଷା ଅନୁଭବ କଲେ । ପାଖରେ ଥିବା ଜଳପାତ୍ରଟିରୁ ଘୋଡଣୀ କାଢି ଜଳପାନ କରିବାକୁ ସେ ଯାଉଛନ୍ତି ତ ଗୋପୀ କହିଲା ମହାଶୟ, ଆପଣ ଗାଡିରେ ଜଳପାନ କରନ୍ତୁ ନାହିଁ, ଏପରି କରିବା ଦ୍ୱାରା ମୋ ଉପରେ ଜଳ ପଡିବାର ଯଥେଷ୍ଟ ସମ୍ଭାବନା ଅଛି, ପୁଣି ଉଚ୍ଚିଷ୍ଟ ଜଳର କେଇଟୋପା ମୋର ପବିତ୍ର ବାକ୍ସ ଉପରେ ବି ପଡିପାରେ । ତେଣୁ ଦୟାକରି ଆପଣ ଜଳପାତ୍ରର ଘୋଡଣୀ ଖୋଲନ୍ତୁ ନାହିଁ ।”

ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ନିଜର କ୍ରୋଧକୁ ଲୁଚାଇବାକୁ ଯାଇ କହିଲେ “ମତେ ଖୁବ୍ ଶୋଷ ଲାଗୁଛି, ଗାଡି ଅଟକାଇବାକୁ କହିବି?”

ଗୋପୀ ତା’ର ଅନିଚ୍ଛା ଭାବ ପ୍ରକାଶ କରି କହିଲା “ମୁଁ ତ ସହରରେ ଖୁବ୍ଶୀଘ୍ର ପହଁଚିବା ନିହାତି ଦରକାର, ଆପଣଙ୍କର କଥା ଆପଣ ଜାଣନ୍ତି । ଏମିତି ଟିକିଏ ଟିକିଏ କଥାରେ ଗାଡି ଅଟକାଇଲେ, ଠିକ୍ ସମୟରେ ଆମେ ଯାଇ ଆମ ଗନ୍ତବ୍ୟସ୍ଥାନରେ ପହଁଚି ପାରିବା ତ? ପ୍ରାଣ ବଂଚେଇବାର ଥିଲେ, ଗାଡି ରୋକିବାରେ ମୋର କୌଣସି ଆପତ୍ତି ନାହିଁ । ହେଲେ ଏହି ଶୋଷଟିକେ ମେଂଟାଇବା ପାଇଁ ଗାଡି ଅଟକାଇବା କଣ ଠିକ୍ କଥା?”

କ୍ରମେ ବେଳକୁ ବେଳ ପଣ୍ଡିତମହାଶୟଙ୍କ ଭିତରେ କ୍ରୋଧ ଜମାଟ ବାଂଧି ଆସୁଥାଏ । ସେ ପାଣି ଟୋପେ ମଧ୍ୟ ପିଇଲେ ନାହିଁ । ଗାଡିଟି ଆଉ ଟିକେ ଆଗକୁ ଗଡିବା ମାତ୍ରେ ସେ ଦେଖିଲେ ଦୂରରୁ କେହି ଜଣେ ଆସୁଛି । ତା ମୁହଁରୁ ଧୂଆଁ ବାହାରୁ ଥାଏ । ଗୋପୀକୁ ସେ କହିଲେ, “ମହାଶୟ, ବୋଧହୁଏ କେହିଜଣେ ବିଡି ଟାଣି ଟାଣି ଆସୁଛି, ଗାଡି ରଖି ଦେବା?”

ଗୋପୀ ଏକଥା ଶୁଣି ଖୁବ୍ ଖୁସି ହୋଇଗଲା । ଗାଡିବାଲାକୁ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଗାଡି ରଖିବାକୁ ସେ କହିଲା । ଏହାର ସୁଯୋଗ ନେଇ ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ନିଜର ଜଳପାତ୍ରଟିକୁ ଧରି ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଇଲେ । ତା’ପରେ ସେ କହିଲେ “ମନେହୁଏ ଏହି ଲୋକଟିକୁ ମୁଁ ଚିହ୍ନିଛି, କିନ୍ତୁ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଶୋଷରେ ମୋ ଗଳା ଶୁଖିଯାଉଛି । ଏବେ ମୁଁ ଜଳପାନ କରିପାରିବି ତ?” ଗୋପୀ କହିଲା, “ଗାଡିରେ ପିଇବାକୁ ସିନା ମନା କରିଥିଲି, ହେଲେ ଏଠି ବା କଣ ଅସୁବିଧା?”

ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ଜଳପାନ କରିବା ଅବସରରେ ଲୋକଟି ପଣ୍ଡିତଙ୍କ ନିକଟକୁ ଆସି ତାଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କରି କହିଲା, “କ୍ଷମା କରିବେ ଆଜ୍ଞା” ଏତିକି କହି ସେ ତା’ ପାଟିରୁ ବିଡିଟାକୁ କାଢି ଫିଙ୍ଗି ଦେଲା ।

“ଆରେ ତୁମେ ଏ କଣ କଲ? ଏଇ ବିଡିଟି ପାଇଁ ତ ଆମେ ଏଠି ଅପେକ୍ଷା କରିଛୁ ।” ଏପରି କହି ପଣ୍ଡିତ ମହାଶୟ ବିଡିଟିର ଆବଶ୍ୟକତା ଜଣାଇଲେ ।

ଲୋକଟି ବ୍ୟସ୍ତତା ପ୍ରକାଶ କରି କହିଲା “ଆପଣ ଆଦୌ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନ୍ତୁ ନାହିଁ, ଏଇଟି ଖୁବ୍ ଭଲ ବିଡି, ଏତେଶୀଘ୍ର ଏହା ଲିଭିଯିବନି । ଲାଗୁଛି ଏଇ ବୁଦାମୂଳେ ପଡିଛି । ତାହା ମୁଁ ଆଣିଦେବିକି?”

ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ତାଙ୍କୁ କହିଲେ “ଏକ ରେ ତ ମାଟିରେ ପଡିଛି, ପୁଣି ଏତେ ଅପରିଷ୍କାର ସ୍ଥାନ, ଥାଉ ତାକୁ ଆଉ ଛୁଅଁନା । ନା, ନା, ମୋଟେ ନୁହେଁ, କଣ ତୁମର ବୁଦ୍ଧି ଭ୍ରଷ୍ଟ ହେଲାଣି?”

ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ଏପରି କହି ତାକୁ ବାରଣ କଲେ ।

ବିଡି ଖାଉଥିବା ଲୋକଟି କହିଲା “ପୁରୋହିତ ମହାଶୟ, ବିଡି ଅଭ୍ୟାସଟି ସେମିତି, ଟିକେ ନ ପିଇଲେ କଣ ମୁଣ୍ଡ କାମ କରିବ? ଆପଣ ତାର ଭଲ ମନ୍ଦ ଜାଣି ପାରିବେ ନାହିଁ । ଅସନା ହେଉକି ସଫା, ନିଆଁ ତ ନିଆଁ” ।

“ଏବେ ଟିକେ ଚୁପ୍ କର ଭଲା, ଗୋପୀ ସେପରି ଲୋକ ନୁହଁନ୍ତି । ପବିତ୍ରତା ତାଙ୍କର ପ୍ରାଣଠାରୁ ବଳି । ଏଥର ତୁମେ ଯାଇପାର ।” ଏହା କହି ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ତାକୁ ବିଦାକରି ଦେଲେ ଓ ତୁରନ୍ତ ଗାଡିରେ ବସି ପଡିଲେ ।

କିଛି ସମୟ ପରେ ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ଗୋପୀ ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟରେ କହିଲେ, “ଆପଣଙ୍କର ବିଡି ସେବନ ସିନା ହୋଇ ପାରିଲା ନାହିଁ, ମାତ୍ର ତା ବାହାନାରେ ମୋର ତୃଷ୍ଣା କିନ୍ତୁ ମେଂଟିଲା ।”

ବିଡିସେବନ ଆଶାଟି ପୂରଣ ନ ହେବାରୁ ଗୋପୀ ମନରେ କ୍ରୋଧ ଆସୁଥିଲେ ହେଁ ଚୁପ୍ ହୋଇ ବସି ରହିବା ଛଡା ସେ ବା ଆଉ କଣ କରି ପାରନ୍ତା?

କିନ୍ତୁ ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ଚୁପ୍ ହୋଇ ରହିପାରିଲେନି । ରାସ୍ତାରେ ସେ ଦିଆସିଲି ସନ୍ଧାନରେ ଲାଗିଥାନ୍ତି । ଦେଖିଲେ, ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ଗୋଟିଏ ଥାଳିରେ ଜଳନ୍ତା ଅଙ୍ଗାର ନେଇ ଆସୁଛି । ବୁଝି ଜାଣିଲେ, ତାହା ହୋମାଗ୍ନି, ସେଥିରେ ବିଡି ଲଗାଇବା ତ ମହାପାପ ।

ଅନ୍ୟ ଏକ ସ୍ଥାନରେ ସେ ଦେଖିଲେ, ଜଣେ ଲୋକ ଗୋଟିଏ ଭଙ୍ଗା ମାଠିଆରେ ନିଆଁ ଧରି ଯାଉଛି । କିନ୍ତୁ, ଏଥିରେ ବି ବିଡି ଜଳାଇ ହେବନି, କାରଣ ସେଥିରେ ପୂର୍ବରୁ ମାଂସ ପୋଡା ଯାଇଛି । ରାସ୍ତା କଡରେ କିଛି ପଥର ଦେଖି ସେ ଭାବିଲେ ଏହା ଚକ୍ମକି ପଥର ହୋଇପାରେ, ଏଣୁ ଗାଡି ଅଟକିଲା । ବହୁତ ଘସିବା ପରେ ମଧ୍ୟ ସେ ପଥରରୁ ଅଗ୍ନି କଣାଟିଏ ବି ବାହାରିଲା ନାହିଁ । ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ସାମାନ୍ୟ ଜଳପାନ କଲେ ଓ କହିଲେ, “ଶୋଷମେଂଟାଇବାର ଭାଗ୍ୟ ମୋର ଅଛି, ହେଲେ ଟିକିଏ ନିଆଁ ପାଇବାର ଭାଗ୍ୟରୁ ଆପଣ ବଂଚିତ ହେଲେ ସିନା ।”

ଯାତ୍ରା କାଳରେ ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ନିଆଁ ସନ୍ଧାନର ଉତ୍ସୁକତାରେ ଥାଆନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କୁ କୌଣସି ସୁଯୋଗ ମିଳୁ ନଥାଏ । ଅନ୍ୟ ଯାତ୍ରୀ ଓ ଗାଡିବାଲା ମଧ୍ୟ ଏସବୁ ଦେଖି ଅତ୍ୟନ୍ତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଯାଉଥାନ୍ତି । ଗୋପୀର ର୍ଦୁବ୍ୟବହାର ସତ୍ତ୍ୱେ ପଣ୍ଡିତଙ୍କର ଏପରି ଆଚରଣ ସଭିଏଙ୍କୁ ବଡ ବିଚିତ୍ର ଲାଗୁଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଗୋପୀ ତା’ ମନେ ମନେ ଭାବୁଥାଏ, ଏସବୁ ପାଣି ପିଇବାର ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ବାହାନା ।

ପରିଶେଷରେ ଜଣେ ପଥିକଙ୍କ ଠାରୁ ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ଦିଆସିଲି ପାଇବାରେ ସଫଳ ହେଲେ । ସେହି ପଥିକ ଜଣକ କହିଲେ, “ମୋ ପାଖରେ ଆଉ ଏକ ଦିଆସିଲି ଅଛି, ଏହା ଆପଣଙ୍କ ପାଖରେ ଥାଉ କିଛି କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲାଗିପରେ ।”

ପଣ୍ଡିତ ମହାଶୟ ଗୋପୀକୁ ଦିଆସିଲି ବଢାଇ ଦେଲେ । ସେତେବେଳେ ଗୋପୀର ଆନନ୍ଦ ଥିଲା ବର୍ଣ୍ଣନାତୀତ । ବଡ ଖୁସିରେ ସେ ତା’ ବିଡିରେ ନିଆଁ ଲଗାଇବାକୁ ଯାଏତ ପଣ୍ଡିତ ମହାଶୟ କହିଲେ, ‘ଆପଣ ସିନା ତମାଖୁ ପ୍ରିୟ ହେଲେ ତା’ର ଗନ୍ଧ ମୁଁ ଆଦୌ ସହ୍ୟ କରି ପାରିବି ନାହିଁ ।’

ଗୋପୀ କହିଲା “ତେବେ ଗାଡି କିଛି ସମୟ ରହିଯାଉ, ବିଡି ଖଣ୍ଡେ ଟାଣିଲେ ଯାଇ ମୋ ପିଣ୍ଡରେ ପ୍ରାଣ ପଶିବ ।”

ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ କହିଲେ “ଆପଣଙ୍କ କଥା ମୁଁ ଅବଶ୍ୟ ଜାଣିନି, ମାତ୍ର ଏକ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ କାର୍ଯ୍ୟ ହେତୁ ମୋର ସହରରେ ତୁରନ୍ତ ପହଁଚିବା ନିହାତି ଦରକାର, ଟିକେ ଟିକେ କଥାରେ ଗାଡିରଖିବାକୁ ମୁଁ ମୋଟେ ପସନ୍ଦ କରେ ନାହିଁ ।” ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଜିଦ୍ଖୋର୍ ଗୋପୀ କହିଲା, “ଯେତେବେଳେ ଆପଣଙ୍କୁ ଶୋଷ ଲାଗୁଥିଲା, ଗାଡି ତ ସେତେବେଳେ ବାରମ୍ବାର ରହୁଥିଲା । ଏବେ ଏହା ମୋ ପାଇଁ କାହିଁକି ରହିବନି?”

ତା’ପରେ ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ଗୋପୀକୁ ବୁଝାଇ କହିଲେ “ଆପଣ କହୁଥିଲେ ନା, ସହଯାତ୍ରୀଙ୍କୁ କ୍ଳେଶ ପହଁଚାଇବା ଅନୁଚିତ୍ । ମୋର ଜଳପାନ ପାଇଁ ଗାଡି ରହିବା, ତମର ଭୁଲ୍ ଧାରଣା । ନିଆଁ ସଂଗ୍ରହ କରିବା ପାଇଁ ଗାଡି ରହିଛି, ଆଉ ଏବେ ତମାଖୁ କଥା? ଅନ୍ୟ ସହ ଯାତ୍ରା କରୁଥିବା ବେଳେ ଏତିକି ଧୈର୍ଯ୍ୟ ତ ନିତାନ୍ତ ରଖିବା ଦରକାର ।”

ଗୋପୀ ବିରକ୍ତିମିଶା ସ୍ୱରରେ ଉତ୍ତର ଦେଲା “ଯଦି ବିଡି ଗନ୍ଧ ଆପଣଙ୍କ ପାଇଁ ଅସହ୍ୟ, ତାହେଲେ ତମର ଏତେ ଉତ୍ସାହରେ ଦିଆସିଲି ଖୋଜିବା କଣ ଦରକାର? ଆଉ ତାଛଡା ବିଡି ନ ଲଗେଇଲେ ଏ ଦିଆସିଲି ଡବାର ଉପଯୋଗୀତା ବା କେତେ?”

ପଣ୍ଡିତମହାଶୟ ତାତ୍ସଲ୍ୟ କରି କହିଲେ “ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ପାଖରେ ନଥିବି, ସେତେବେଳେ ଏ ଦିଆସିଲି ତମାଖୁ ଖାଇବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବ । ଜାଣ, ଲୋକମାନେ ମୋତେ ମହାପଣ୍ଡିତ କହନ୍ତି । ଗ୍ରାମବାସୀ ମୋର ଜିଦ୍ଖୋର ସ୍ୱଭାବକୁ ଖୁବ୍ ଭୟ କରନ୍ତି । ଆପଣ ମୋତେ ତୃଷା ମେଂଟାଇବାରେ ଅନେକ ଥର ସାହାଯ୍ୟ କଲେ । ଅନ୍ତତଃ ଥରୁଟିଏ ଆପଣଙ୍କୁ ମୁଁ କିଛି ସାହାଯ୍ୟ କରି ଥାଏ । ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ଦିଆସିଲି ଖୋଜିବାରେ ଲାଗିଥିଲି ।”

ଏଭଳି କଥା ଶୁଣି ଅନ୍ୟ ତିନିଜଣ ସହଯାତ୍ରୀ ହସି ଉଠିଲେ । ଏଣେ ଲଜ୍ଜାରେ ଗୋପୀର ମୁଣ୍ଡ ତଳକୁ ହୋଇଗଲା ।

*=============================*

*☘️🌸🌼🙏   ସମାପ୍ତ   🙏🌼🌸☘️*

*=============================*